evet olmaz. bazen... bazen de değil işte olmayınca olmuyor..
olduramıyor insan.. kendinde var olamıyor..
kalkıp uzaklaşıyorum kendimden, birazcık olsun akışa kapılmak için ama nafile. ellerim klavyede bir gözüm ekranda... sanki arada o varmışcasına.. sen varmışcasına yazıyorum. tüm idrak burada zaten. tek olabilen bir an bir hayal ya da..
gece yürü, iç, ağla, otur öylece... hep daha fazlası değil, hayalini kurduğun yer değil, isteklerin ve arzuların da değil seni tutacak olan... bir kerecik olsun belki de başlayabilmek.. o zaman olabilmek olurdu belki..
kendini kapattığın yerde değil bilmediğin bir yerde uyanma ihtiyacı sadece. ya da yeni güne başlayamama duygusu. uyuyup uyandıktan sonra hala aynı günün içinde olduğunun bilinci yeyip bitiriyor zaten insanı. gözünü bir açsa, bakıp etrafına.. inanıyorum sana, dese.. sen kendine inanmadıktan sonra..
hiçbir cümlem de olamadı benim gibi, be adam! adam mı? herkes kendi çizgisinde yürüyor, sen nerede kaldın peki?
