filmin ön gösterimine giden bir şahsın "sonunda nejat işler ölüyor." diyerek garip bir filmden soğutma durumu oluşturmasına karşın izlemeye daldığımda keyifle zamanı geçireceğim, daha doğrusu zamanın nasıl geçtiğini farkettirmeyen bir film izleyeceğimden emindim. fragmanlar ve yönetmen tolga örnek'in diğer işleri bu düşüncemi halihazırda pekiştiriyordu. beklediğim durumu da açıkçası buldum, film hiç bitmesin istedim.
aslında filme olan özlem belki de yaşayamamış olduğum o döneme dair bir özlem de olabilir. nitekim o zamanlar tüketim metalarına ulaşmak şimdiki kadar kolay değildi. bu da insanlar arasındaki iletişimi ve "olmak" durumunu daha da yoğunlaştırıyordu. günümüzün belki de en büyük problemi, belli bir simülasyon içerisinde yaşıyor oluşumuz. eminimdir ki, facebook'ta pekçok che sayfasını beğenip kendini devrimci addeden gençler vardır. pasifize olma durumu da teknolojinin gelişmesiyle beraber sistemin iyi bir şekilde enjekte ettiği durum. insanlar hızlanacaklarına tembelleşiyor ve tüketmeyi tercih ediyor. bu da bir dönem kültürel hareketlerin devinim kazanmasını, sonra çöküşünü şimdiyse yeniden toparlanışını özetliyor. zaman geçtikçe eskilere olan özlemin de artıyor oluşu bundandır belki de azizim. kaybedenler kulübü'nü 90ların sonunda 20000lerin başında dinlemiş, geceleri uykusuz kalıp anlatılanlara kafa yormuş kişiler de alternatif tarihe tanıklık etmekten epey keyif almışlardır ve aldıkları bu keyfi şu an yakalamanın daha zor olduğunun da farkındadırlar kuşkusuz.
sonuç olarak tolga örnek'in devrim arabaları örneğinden sonra da görüldüğü gibi dönem filmlerini çok iyi yansıttığı görülüyor. türk sineması'nın son dönemlerinde bu tür bir eksiklik göze çarpıyordu, şimdi uğraşan, dökümanter film yapan insanların hevesini görmek ayrı güzel, ayrı keyif verici. filmi izledikten sonraysa aklıma teoman'ın istenmiyen tüyler projesi geldi. o da yine "eğer" teoman çekerse yakın zamanlarda aynı mekanlarda geçen bir film olucak. kardeş film bile olurlar belki.
