kırılıp dökülen bir ömür yaşadığın
parçaları ayrı şehirler de
bir şarapneldi, patladı yalnızlığın
sadece kendin vardın menzilde
pudra şekeriyken, o silik mutluluğun
günden güne eridi gitti ellerinden
bir yorgan gibi üşüdükçe sokulduğun
kaskatı kesilmiş bomboş geçmişte….
kaşıdıkça büyüyen bir kabuk taşıdığın,
yarısı apayrı bedenlerde
kartondan yapma bir kayıktı mutluluğun
karda yamuldu delik yelkeniyle
`bitsin istiyorsun artık bedeli önemsiz
çünkü yorgunsun artık kalıverdin kimsesiz
nefes almak zor artık, bitsin eziyetsiz
susmak istiyorsun artık, kelimeler gereksiz `
susma ne olur susma
çünkü muhtaçsın haykırmaya
korkma, korkma
sıran gelecekti korktukça unutma..
