ben orta anadoludunun sade bir ilinde yaşayan bir yazarım. istanbulu dizilerde, filmlerde, şiirlerde, orada burada çok işittim , gördüm, okudum. karar verdim ve yarıyıl tatilinde istanbulu ilk kez ziyaret ettim. 10 günümü orada geçirdim. tüm meşhur meydanları, parkları, caddeleri, cafeleri vs. gezdim. şehir tamamen sahte insanlardan oluşuyor. etnik yapısı ise müslüman arnavut, slav, kürt, ermeni, rum ağırlıklı ve ilginç bir şekilde kendilerine türk diyorlar. taksimde bir akşam vakti o sahte kahkahalar, eminönünde cafe de sahte sevgililer, sahte gülücükler, aldığın nefeste ciğerlerini daraltan o pis havası, eğlence mekanlarına salyalar akıtarak koşanlar, sigarayı içine sahteden içenler, sahte "aşkımmm"lar , sahte hediyeler, pis sırıtışlar, gazinoların önündeki meymenetsiz tipler, rus orospuları, pkk nın şehir versiyonları poşuları takmış sokaklarda cirit atıyor, türklükten eser kalmamış, 15 milyon zavallı hapsolmuş, otobüs dumanları, leş kokulu ağızlar, otobüslerdeki şehvetli köpekler, istiklal caddesinde kendini sanatçı sanan soytarılar, broşür dağıtan deniz gezmiş özentisi bir dolu genç, beyoğlunda ermeni kemancı, liselerden boşalan "xD" gençliği. Yanında ki kızı etkileyebilmek için yapmadığı maymunluk kalmayan bedbahtlar. kısacası iğrenç bir yer. tabi ki bu benim görüşüm. benim yaradılışıma aykırı bir şehir. dar, çok kalabalık, sahte.
