evden çıkmadığınız dönemlerde kendinizi ayarlarsınız; sigara, içecek vs gibi bilumum ihtiyaçlarınızı perşembe gününe kadar yetecek kadar alırsınız ki perşembe günü mizah dergisi satan markete gidip çarşamba günü çıkmış olan pengueni ve perşembe çıkacak olan uykusuzu alabilesiniz. gitmişken diğer ihtiyaçlarınızı da ona göre orada halletmeyi planlarsınız. fakat o da ne? beyzadeler cumaya kalmış. siz bütün yiyeceğinizi, içeceğinizi, temizliğinizi onlara göre ayarlarken, adamlar yok ortada.
lek lek gezinirken tesadüfen gözüme çarptığında bu dergiyi alıp okuyor olsam anlamam bile ne gün çıktığını ama ben bu dergiyi takip ediyorum. perşembe günlerini bekliyorum. ortaokul ve lisedeyken, bu dergiler (o zaman uykusuz yoktu tabi) içinde bulunduğum küçük şehirde benim için başka bir göz, başka bir dünya, başka bir bakış açısıydı. üniversitede üniversite öğrencisi olmanın hakkını verdik, okuduk. okul bitti, mecburi hizmete ankara'dan 1200 km uzağa gittiğimde söz konusu ilçede benimle aynı dili konuşan tek arkadaşım oldu mizah dergileri. o da bir tek kırtasiyede ve dağıtım şartlarından ötürü bir gün gecikmeli olarak. ben ve birkaç öğretmen için. şimdi ise altı aydır evdeyim. brutal şekilde ders çalışıyorum. başka bir sosyal hayatım yok. bu haftalık mizah dergileri benim yüzümü güldüren- hatta bana kahkaha attıran tek şey. buradan sonrası yukarıdaki paragrafta bahsettiklerim zaten.
tamam işin içerisinde sanatçılık var, ilham var, eşref saati var, o var bu var da, kardeşim yok mu sizin zor günler için önceden çizip sakladığınız çalışmalarınız? her şeyiniz mi son gün?
