16. yy. ispanya'sında kalan 24 asilzâde aileye verilen ünvan.
fransız devrime kadar varlık içinde yaşamışlar, fakat rönesans dönemindeki yenilikler ile devrin sonlarına doğru paralar suyunu çekmiş. buna rağmen asilliklerinden ödün vermeme çabası hakim.
rivayet odur ki, hizmetkarlar efendilere az miktarda dahi olsa yemek getirdiklerinde -rönesans dönemindeki kıyafetleri hatırlayarak- onu boyunlarına taktıkları fırfırlı önlüklere kırıntı şeklinde dökerlermiş ki, yemek yedikleri belli olsun. hey gidi atalarım ne güzel demiş, ayranı yok içmeye gümüş köprü ister geçmeye...
