bir sonun başlangıcı
ya da
başlangıcın sonuydu
ilk çığlıklarım annemden ayrılırken
sonunu kendimin bile bilmediği
uçsuz bucaksız dünya vadisine gelişimle
başlayan süreç
hazır bezler görmedik biz höllüklerle kuru tutuldu
götlerimiz
en cici yatağımızdı
beşiklerimiz
en güzel kanepelerdi şal döşeklerimiz
bir kitap okumak istedik
yollar çıktı önümüze
uzun yollar
bir anaya hasret
bir babaya özlem
duyarak bitti upuzun yıllar
bilmedik bir şehirde
bilinen tek yol var
yaşayarak öğrendik
hayatı boyle sevdik
önce denedik
yapamadıkça öğrendik
yapamadıkça
önce saçlarımız ağardı
sonra boyumuz ufaldı
ellerimiz ayaklarımız
nasırdır hep bu yüzden
kendimiz için bir şey yapmadık
dönen çark durmasın diye çabaladık
kendimiz için düşüncelerimiz de olmadı
düşünmeye vaktimiz de yoktu zaten
başkalarının hayatlarının içinde olmaktan
kendi hayatımızın dışında kalmıştık
herkese ayırdığımız onlarca yıl arasında
bize kalan beş on dakkada da
bunları yazdık ki
kimse olmasın benim gibi bizinm gibi
diye..
