küçükken ben, evimiz şehrin biraz dışındaydı. şu an yazacağım entry belki de itiraf. evet. itiraf aslında. yalnızdım. ve, yalnızlığımı gidermek için oyunlar üretirdim kendimce. gel zaman git zaman korku filmlerindeki gibi anayola çıkar arabaları sayardım teker teker. arabaları sayma işinden de huzursuzluk duymaya başladığım günlerde yeni bir tehlikeli oyun keşfetmiştim.
yolun üzerine teneke kutular koyup çalılıkların arasından araçların içindeki şoförlerin tepkisini ölçmeye çalışırdım.
saatte 90 km hızla gelen araçlar bir anda karşılarında teneke kutuyu görünce frenlerine köklerlerdi. ben de eve giderdim.
içimdeki bu nedensiz şiddetin nedenini çok çok sonraları öğrendiğimde bir anlam vermiştim. son denememde çalılıklar arasından kulağımdan tutarak beni çıkaran babam haklıydı. her hafta çok feci bir kaza oluyordu bizim evini 200 metre ötesindeki anayolda. ve, bendim bu kazaların tek nedeni. neyse ki fefci bir ölüm olmadı hiç.
