büyük osman'ın arka fondan gelen sesi ile benim için tarihe geçen bölüm oldu. bir türk filmi veya dizisi için aşmış tespit...
--spoiler--
annemin bakışı buğulu, sesi hüzünlü, gülüşü buruktu. huzursuzdu. bunun sebebini anlayabilmem için büyüyene kadar beklemem gerekti. birbirine eşit olanlar birbirlerine iyilik yapmazlar. eşitler zorda kaldıkları zaman birbirleriyle dayanışmaya girerler. birine iyilik yapmak ondan üstün olduğunu göstermek demektir. bunun için iyilik kabul etmek zorunda kalan herkesin yüreğinde bir ezilme olur. herkesin eşit olduğu bir dünyada yaşasaydık kimsenin kimseye iyilik yapmasına gerek kalmazdı. çünkü kimse diğerinden üstün ya da aşağı olmazdı. o zaman annemin bakışı güneşli, sesi cıvıltılı, gülüşü çıngıraklı olurdu.
--spoiler--
postmodern sosyalizm mi desem, zeitgeist öğretisi mi? bilemedim ama muhteşemdi.
