1 ay önce bana söylediklerini hala unutamadığım için kocaman bir gerizekalıyım. sarhoşluğumla alay ederek söylediğini ve gerçekliğinin imkansız olduğunu biliyorum. belki de hayatım boyunca bir daha senden asla duymayacağım şeyler söyledin ama unutamıyorum işte. hala şuan şu dakika o anı düşünmeden duramıyorum. söylediğim veya söyleyemediğim bir şeyden pişman değilim sadece o anı hiç bozmadan tekrar yaşamak istiyorum. sana en yakın olduğum andı çünkü. 1 aydır kafam allak bullak. gözümü kapadığımda sen varsın. kafamdan seni tamamen atmadan yeni bir şeye başlayamayacağımı fark ettim. her gece kafamda hikayeler kuruyorum. hepsinde farklı yerlerde farklı şekillerde karşılaşıyoruz. sonunda da güzel şeyler oluyor ama tam güzel bir şekilde bitirdiğimi anladığım zaman kendimi kandırdığımı da anlıyorum. boşa çünkü ne yapsam boşa. belki şuan yanlış zaman ve yanlış yerdeyiz. bizden başka bütün kişiler yanlış. ya da biz de doğru değiliz. bilemiyorum, tek istediğim seninle biraz zaman geçirmek. aklıma nasıl girdin hiç bir fikrim yok. seni düşünmemin sebebini de bulamıyorum. şu aptal bir buçuk sene geçtikten sonra hayat bizi karşılaştırır diye umut etsem de, sana "aa bak ben böyle hissetmiştim o zamanlar" demeyi istesem de, belkide karşılaştığımız zaman sana "merhaba" demeye cesaretim bile olmayacak. sen zaman gibi yanımdan akıp geçeceksin. bense keşke o zamanı değerlendirebilseydim diyeceğim belki ama bak olmuyor işte. her gün her bakışında bir yandan o kadar heyecanlanırken bir yandan da o kadar acı çekiyorum ki. sürekli neden gerçek olamadı o sözler diyorum. suçu kendimde arıyorum sürekli, nedenler bulmaya çalışıyorum. hani sen konuşurken herkesin gözünün içine içine bakarsın ya o bana özel olsa diyorum. havadan sudan konuşurken bile keşke o anı durdursam da gözlerinin içinde kaybolsam diyorum. benim içimden geçenler senin içinden de geçse keşke. biliyorum, senin için ne o yarım saatin bir anlamı vardı ne de benim. umarım bir gün yine bir şekilde bir araya geliriz. şuan nereden baksan imkansız olsa da sana adam gibi iki kelime etmeye cesaretim, kendime güvenim olmasını diliyorum. hayatım boyunca birine karşı çaresiz olduğumu hissettiğim oldu zaten. hani bazen çok yakınken çok uzak olursun ya, aynen öyle bu sefer. emin ol, bu hepsinden daha da zor. yarın seni yine göreceğim, sonraki günde, hatta bütün hafta. ama sen yanımdan geçip giderken kafamı döndürmeye bile çekiniyorum. aynı ortama girince geriliyorum hatta. umarım fark edersin ya, yarın konuşursak gözümün içine bakmak yerine bir şeyler gör olur mu?
