türkiye de kaç kilise olduğu ya da müslümanlık dışındaki dinlerin ibadethane sayılarının fazla olduğu sorgulanarak, insanımızın ebeveynlerinin dahil olduğu dini öğrenme ve hayatına tatbik konusunda problem yaşaması konusu sorun olarak lanse edilmeye çalışılmış fakat yanlış hedef gösterilerek, yanlış yere işaret edilmiştir.
dünyanın herhangi bir yerinde insanların ibadet etmeleri için kilise, havra, sinagog, cami, ve benzeri ibadethaneler olması kadar normal birşey olamaz.
artık devletlerin bu işlerden elini çekmesi, vatandaşların da kendileri dışındaki insanların dini durumlarını sorgulamaktan vazgeçmeleri gerektiği gayet olağan ve gerekli bir tespittir.
kiliselerin sayılarının çoğalması, devlet ve ülke nezdinde sorgulanmamalıdır.
sorgulayacağımız tek şey, dinimizi ne kadar iyi yaşadığımız olmalıdır.
birileri sizin yaşayarak gayet rahat tanıtacağınız dininiz yerine misyonerlik faaliyetleri ile kendi dinlerini tanıtıyorlarsa ve bu tanıtım sonucunda da taraftar kazanıyorlarsa hatayı kendimizde aramamız gerekir.
kaldı ki ülkemize her yıl milyonlarca turist geldiği ve bu turistlerin ağırlıklı bir bölümünün hristiyan olduğu, dolayısıyla da bir haftalığına bile ülkemize gelmiş olsalar da ibadet haklarının olduğu hesaba katıldığında, aslında kilise sayısının çoğalması ile misyonerlik faaliyetlerinin bağlantısı olmayabiliri de düşünmek gerekir.
bir yandan inanç özgürlüğü kavgası verip, bir yandan da birilerinin inançlarını özgürce yaşamalarına olanak saglıyacak yapılanmaları redderek, özgürlük karşıtı bir tavır sergilemek, insanın kendisi ile çelişmesinden başka birşey olmasa gerek.
sadece bana özgürlük diyen insan, özgürlük adına değil, kendi varlıksal egosunu tatminden başka birşey yapmıyor demektir.
özgürlüklerimizi olağan kılan sınırsız özgürlüğe açık olamadıktan sonra, özgürlük için savaştığımızı iddia etmeyelim lütfen.
