enerji savaşlarının sonuncusunun mağduru bir diktatöre emperyalizme karşı destek verme söylemidir. diktatörlük mü emperyalizme uşaklık mı derseniz, empreyalizme uşak diktatörlerin dünyasında milli zenginliklerin emperyal güçlerce sömürüsüne karşı olmak en doğrusudur. nasıl kuzey afrika halkları bir gecede devrimci olamazsa kaddafi de bir gecede batılılar için diktatör olamaz. petrol için düzmece bir atom bombası üretimi senaryosu ile işgal edilen ırak halkı 1.5milyon insanını bu savaşta kaybetmiş ve değerli yeraltı zenginlikleri yani petrol işgalcilerin yönetimine geçmiştir. libya'daki petrol daha değerlidir. çünkü yüzeye yakın olduğundan çıkarmak için fazla masraf gerektirmez ve soros turuncu devrimleri ile başlatılan ateş çemberi, domino etkisi ile libyayı da vurmuştur. daha düne kadar kaddafi'yi diplomatik protokol ile ağırlayanlar bugün üstünden bomba yağdırmaktadır. ki bu bombalama harekatı kaddafi'nin ateşkes ilan edip bm gözlemcisini beklediği dönemde başlamıştır. bu bombalar kaddafi'ye değil libya halkına yağmaktadır. hastaneler yaralılarla doludur. en yakın örnek ırak halkı 1.5milyon ölüm ile bu işgali bitirememişken libya halkının durumu fazla söze gerek bırakmaz. bu silsile devam edecektir. akdeniz'in altında da değerli petrol yatakları vardır ve iran'ın ardından sıra kıbrıs ve türkiye'ye gelecektir. ekonomik kriz ile bitirilen izlanda ve yunanistan da enerji savaşlarının mağdurudur. enerji savaşlarında hedef tek ama kullanılan yöntemler çeşitlidir. tüm bu savaş ekonomisinden beslenen ve enerji savaşlarının sorumlusu emperyalist güçlere karşı akıl ve vicdan artık harekete geçmelidir. yoksa bu coğrafyada yaşayan her ülkenin makus talihi ırak'tan farklı olmayacaktır.
