Yirmibeş yaşındayım, şu güne kadar bilinçli olarak düşünürsek ondokuz yıldır komşumuz Aynur Teyze travması ile büyüdüm. Aile içerisinde ne şiddet ne hastalık. Ruhsal dengesizliklerimin sebebidir bu kadın. iyi bir okula gidemememin, iyi bir iş sahibi olamamamın, kısacası kimliğime sahip olamamın nadide sebebi. Sana sesleniyorum.
Şu apartmanda bi çok dengesiz insanla muhatap oldum. Sen de bilirsin; 6 yaşındaki çocukların sessizce top, saklambaş oynayabileceğine dair inancını ölene dek korumuş olan Rahmetli Fahriye Teyze; Fahriye Teyze; o inanmadığın Allah'ın rahmetine kavuştuktan sonra yerine daha bi mazoşistini getiren şiddet sever Seyfettin Amca; dördüncü katımızda sürekli değişen ama azgınlıkları hiç değişmeyip gece bütün siteye naklen yayın yapan üniversite öğrencileri bile bizi sen kadar rahatsız etmemiştir be Allahsız.
Yalnızlık zor zanaat malum. Eşinin de neden terk ettiğini algıladığım şu günlerde, hele ki taşındın diye tam kurtulduk derken bu sefer telefonla tacizlerinin sonu gelmediği şu dakikallarda sözcükler dökülüverdi buralara...
Teksin dedik, yalnızlık zor dedik. Bir kez yardım edelim dedikse her pazar senin bitmek tükenmek bilmeyen pazar harcını 5. kata taşımaktan hayata karşı 1-0 yenik başladım ben. Hayır tek kişi yediğinin içtiğinin hesabında değilim ama evde camız mı besliyorsun hep merak etmişimdir. Her gün kapı önünde annemi tuttuğun için seni uzaklaştırmak adına söylediğim yalanlardan günahkar oldum be kadın. Zavallı annem seni kapı önünde 15 saat dinleme sabrına sahip olsa bile ben değilim arkadaş. Senin olduğun kadınlar ne bilem nesinin başkanlığının anneme ne hayrı var. Senin her gün görmekten bıktığımız sıfatını bi de televizyonda görmesek ne kaybederiz. Düş yakamızdan! izlemiyoruz biz televizyon. Evde yokuz biz...
