geçen sene gitmiştim çanakkaleye. anma gününde. ikamet ettiğim yer en çok asker kaybı yaşanan yerlerden biriymiş. anıtının önünde dururken gözlerim yaşardı. hiçbirimiz kendimizi tutamadık. oralarda dolaşırken ölümün ve fedakarlığın sonsuz ağırlığını hissediyor insan. binlercesinin öldüğü bir yerde aradan o akdar yıl geçtikten sonra ayakta durabilmek çok çok zor.
hem osmanlı tarafından hem anzak ve ingiliz tarafından ölen öldürülen binlercesi için sadece tekrarlanmaması tek dileğim.
