bazı zamanlar cocukluğumu özlüyorum. o gamsız günleri. fakat yaslandıkca, hersey daha hızlı gelistikce ne bileyim sanki ayak uydurmak daha zor oluyor her seye. bir zamanlar hoplaya zıplaya geçtiğim yollardan canım burnumda cogunlukla bezginlikle geçtiğim vakit bazı bazı hatiralar aklıma geliyor. o gectigim yollarda eger bir dukkan topu atmıssa yahut sektor degisikligi yapmıssa gozume takılıyor ve cagrısımlardan cagrısıma kosuyorum. bazen tutuyorum cocuklugumun en hurda ayrıntılarına takılıyorum. gerci gecmisimdeki bütün canavarlar hesaplastim ama dehsetle sunu farkettim. insan yaslandikca bir seyler kaybeder. ne yapalim hayat bu... ve kendi kullerini tasir. yaslandikca mujdeler almaz kisi felaket haberleri alir. hatirlarimda dedem gazeteyi aldigi vakit ilk cenaze sayfalarina bakardi. bir gun dayanamadim sordum. dede dedim neden ölüm haberlerine bakıyorsun hep diye. bana o kalin gozluklerinin arkasında söyle bir saskinlikla bakti. sonra saskınlıgın yerini kafasi basmayan cekirgesinin bilmedigi bir seyi ögretmeyi sabırlı bir filozof görüntüsü sesi ile '' uzun zamandir siramin gelmesini bekliyorum, ama benim devrimdekilerin sirasinin gelip gelmedigi kontrol ediyorum, ve benim arkamdan kimsenin aglamamsini istiyorum dedi. tabi o siralar da ne demek istedigi kafama dank etmemisti. zaten bir temmuz sabahı göçtü gitti bu dunyadan. daha sonra kafam calısmaya baslayinca, gamsız gunlerimin bitisi ile ne demek istedigini anladim. gerci sonunda ne mala ne davara faydasi var ama... iste herneyse yazdım oldu bitti.
