aziz şehitlerimizin kanlarıyla hayatlarımıza kazıdığı türk milleti mottosudur.
bu özel günde çanakkale hakkında konuşmamak olmaz diye düşündüm. mehmet akif' in şiirini bir kez daha okudum ve kahraman milletimi düşünüp, silkindim. o gün kimse kürt müsün, laz mısın, türk müsün diye sormadı birbirine... omuz omuza şehit oldular milletin kalbinin attığı yerde... mermiler dahi birbirlerini öldürürken, o gün tek bir şey vardı akıllarında:
"çanakkale geçilmez"
sevgili arkadaşlarım çanakkale geçilmez işgal kuvvetlerinin çanakkaleyi aşamaması anlamını taşımıyor sadece. ideolojilerinin, bizi bölmek için kullanacakları ayrılıkçı politikalarının, üretimimizi baltalayacak ucuz, kalitesiz yabancı mallarının da bize ulaşamayacağı anlamına geliyor. yol yordam bilmeyen sömürgeci zihniyete atılan şöyle okkalı bir tokat manasına geliyor.
kurtuluş savaşının tohumlarını atıyor sevgili arkadaşlarım ve uyandırıyor bizi o koskoca karanlık uykumuzdan ve adeta
küllerinden doğan ankanın ilk çığlığı oluyor: "çanakkale geçilmez"
peki ya bugün sevgili arkadaşlarım, kahramanlarımızı onurlandırabiliyor muyuz sizce? türkçe bile konuşmasını bilmeyen mehmetçiklerimizin aynı vatan için kan döktüğünü hatırlıyor muyuz? vatanımızı yeterince seviyor muyuz?
