bu filmde songül öden'in öyle bir sahnesi var ki sahneye duyarsız kalmak mümkün değil, "o nasıl oyunculuk arkadaşım" dedirtmiştir bana aynı anda ağlatarak... hülya avşar'ın az diyaloglu ama bol oyunculuk içerikli sahnelerinde yüzündeki ifadeler yaşlılığın, olgunluğun ve tecrübenin yansımasıydı adeta..yavuz bingöl'ün o yaştan sonra iyi bir oyuncu olacağını söyleseler kimse inanmazdı sanırım ama o da bunu başardı... şivesini pek beğenmemekle beraber, karakterin tüm duygularını süper yansıtmış bence. cüretkar ve çok sert sahneleri ile de yapılmayanı yapmış, başından sonuna insanı çileden çıkaran insanların ve muamelerin olduğu bir hapishanede yaşamanın ne demek olduğunu seyirciye gayet gerçekçi şekilde anlatmış, belli ki çok emek verilmiş dediğim filmdir. resmen acı, utanç veren bir insanlık öyküsü.
