Bu insan düşüncelidir.. Belkide sevgilisini.. belkide platonik sevgilisini.. belkide hastanedeki yakınını düşünüyordur. Ama düşünce vardır sonuçta.
Tavanın köşesine bakıp zoom yapar. Kimi düşünüyorsa o tavana odaklanıp hayaller kurar onunla ilgili düşünceler geçer aklından.. Bu insan belkide kendisinden ayrılmış sevgilisini düşünüyordur. Nerede hata yaptım ? neden beni bıraktı gibisinden sorular soruyordur içinden..
içindeki o düşünceler dışarıya vuramadığı kimseye anlatamadığı o fikirler içini yemekle meşguldür. Bir karpuz misali gün geçtikçe içini yer sonrada çürüyüp gider..
Ah dostlarım ben hala o ilk "günaydın" deyişini unutamadım o kadının. Bana ilk merhabasını o ilk elektriği o ilk teması unutamadım.. hala aklımda dönüyorlar hala aklımda o konuşmalar..
Ne yaptım da gittin kadın! ben sadece sevmek istedim.
Of! işte böyle ruhsal bunalım hallerinde içiniz yağmur yüklü kara bulutlar gibiyken bakarsınız bu tavana.. Etraftaki kimseye aldırmadan başka bir ortama giriş yaparsınız sanki.. Vücudunuz orada olabilir ama ya aklınız ?. Aklınız ondadır elbet kalbinizde öyle.. Tüm sevginizi verdiğiniz ama karşılıksız kalan o aşkınız da ondadır.
