yalnızlık, doğduğumdan beri beni terk etmeyen hissiyat.
o his hep yanımdaydı. bazen kabullendim, bazen reddettim. ama ben hep yalnız hissettim.
nankördüm ve küçüktüm. babam ve annem "benim için" her sabah çalışmaya gittiklerinde kızdım ben. beni "yalnız" bıraktıkları için kızdım. yalnız kalmayı sevmiyordum, bakıcıları da. onlar yalnız hissetmeme engel değildi.
büyüdüm, sahne değişti. bir sıraya oturttular beni, elime bir kalem, önüme bir defter. yaz dediler, yazdım. gül dediler, güldüm. arkadaşlık kur dediler, kurdum. sevmesem de kurdum, hep iyi bir çocuktum. kalabalığın içinde de yalnız hissetmeyi başarmıştım ama ne hastalıklı bir düşünce olduğunu henüz anlayamıyordum.
rolüm pek de değişmemişti aslında. tek çocuktum ben, büyüdüm. yalnızlığım için anne ve babama kızmaya devam ediyordum. benim neden kardeşim yoktu?! onlar hep yanımda olacaklar sanıyordum daha, o yüzden umursamadan kızıyordum içten içe. sonra anlayacaktım.
arkadaşlarımı hep çok sevdim ben. kimilerini "kardeşim" yerine koydum ve gerçekten öyle yaklaştım. her şeyimi, her şeyimi bildiler ki çekinmedim anlatırken. her ihtiyaçları olduklarında koştum ki bir an bile düşünmedim. kardeşlerimi gerçekten çok sevdim. peki neden yalnız hissediyordum hala? bu hastalıklı düşünce neden bırakmıyordu yakamı? insanların yanımda kalacağına inanmıyordum, insanların beni sevdiğine inanmıyordum. yeri geliyor kendimi bile soyutluyordum kendimden. bilmiyorum, ya kendime ya onlara güvenmiyordum.
annem, babam onları seviyordum. bugüne kadar ne nankör davranmıştım. onlar yanımdaydı, beni kendilerinden çok seven yalnız iki kişi vardı. onlar beni yalnız bırakmazdı. bırakmazdı değil mi? ya onlar da giderse... onlar da giderse "yalnızlık"la yalnız kalacaktım. doğduğum günden beri beraberimde taşıdığım o hisle. biliyordum, ölene dek bu hissi yanımda taşıyacaktım, öldükten sonrası ise müthiş bir yalnızlık değil mi zaten? ve biliyordum ki "yalnızlık" beni asla yalnız bırakmayacaktı.
