nerden çıkarken diye aklınıza gelmesin, hepinizin çıktığı yer aynı. efendi olun. yazarın burada hayal kırıklıklarıyla beslediği yaşamından mutsuz ama bir o kadar umutlu olduğunun serzenişidir. kaç sene oldu yaşayalı bilemem, belki 1 saat sonra belki 1 yıl sonra olmayabilirim. veya yan yatmış 8 yıllar boyunca var olabilirim.
bu zamana kadar idealleri peşinde koşmuş bir vatandaşım. iyi kötü gerçekleştirebildiklerim var, hiç olmamış, sadece hayal olarak kalan güzelliklerim var. olsun.
işte konu tam da bu. herkesin doğarken, büyürken, yetişkinken beyninde izlediği filmler, çektiği klipler. tanırın bize verdiği en muhteşem yetenek olsa gerek hayallemek.
peki yer yüzünde kaç insan hayallediğini yaşadı? sonu kötü bitmeyen kaç güzelliği yaşadı insanoğlu bu kısa ömründe? merak konusu.
şahsen benim doğarken gördüğüm rüya bu değildi. evet, yetmiyor belki etrafımda olan güzellikler. nihayetinde insanoğlu çiğ süt emmiş varlıktır. her zaman daha fazlasını isteyecektir. gördüğüm rüya gerçekleşmiş olsa dahi, 'hayır, bu olmamalı' diye hayıflanacağımdan şüphem yoktu.
en kral aşkı yaşarken, en tutkulu sevişmemi yaşarken, en huzurlu olduğum zamanlarda içinde bulunduğum anın değerini ne kadar bildim? pek bildim sayılmaz. kahkahalar atarak unuttum. ruhumdan parça götürecek çok şey yaşadım. ama ben böyle olsun istemedim. ne tanrının bana verdiği vicdanla başbaşa kalmak istedim, ne de başka insanlara bahşedilen vicdanları unutmalarını istedim.
zorlu geçen günler olsun istemedim. fazla polyannaclık oynuyorum belki. ama ben böyle istemedim. yaşadığım her duyguda hırsı istedim, tutkuyu istedim, yoğunluğu istedim. neden her yaşadığımda hayal kırıklığına uğradım? güzellikleri yoğun yaşamanın kime ne zararı vardı da sonunda hep üzüldüm? tam üstüne bastım hayat. benim istediğim, hayallediğim, bana öğretilen hayat bu değildi.
başkasının teninde değerken yalnız hissetmek yerine vücudunda onunla raks etmek isterdim. geçmişi unutup, geleceği hatırlamamak yerine daha fazla istekle bağlanmalı hayata!
