--spoiler--
ankara savaşı'nda 30000 kişi fazla ordusu devşirme yeniçerilerle desteklenmişken bile savaşın ilk yarısında azeri türkü alevi süvarileri tarafından biçilirken kendisi çadırının ortasında diz çöküp allah'a şah ismail'in çadırın kapısından girmemesi için dua etmektedir. kendisi kıçını çadırında güvence altına alırken, şah ismail atının tepesinde devşirme piçleri teker teker indirmektedir. hatta söylenceye göre bir kaç tane topu da tek kılıç darbesiyle ikiye ayırmıştır. ne zaman ki toplar devreye girer ve süvarileri yok etmeye başlar. işte o zaman savaşın seyri değişir. daha sonra 1820 lerde yaşamış ömer seyfettin o zamanlarda gerilemenin dibine vurmuş osmanlı'nın biraz tarihi gururunu okşamak için saçma sapan pembe incili kaftan romanlarını uydurmuştur. ve bizim arabiler de kıçlarından lokumlar boklar, herkes yediğinden ısmarlar laflarını çıkarmışlardır. şah ismail daha fazla kan dökülmesin diye bir kuruş mal almadan gitmiştir. ancak neyse ki buna karşılık türk düşmanı arabi kürdi osmanlı'ya hakettiği dersi veren atam emir timur vardır...
ancak ne yazık ki tarihi gerçekler değil galipler yazmaktadır.
edit: bizi cahillikle suçlayan arabın soylarını objektif ve tarihi kaynaklar ışığında tartışmaya davet ediyorum!
--spoiler--
