dört mum yavaşça yanıyordu. ortam çok yumuşaktı ve konuştukları duyuluyordu.
ilki söyledi:
''ben barışım! artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor, sanıyorum söneceğim.''
alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü. ikincisi söyledi:
''ben inancım! neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor. o nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok.''
konuşmayı bitirdiği zaman, bir rüzgar hafifçe esti ve onu söndürdü. üçüncü mum sırası gelince konuştu:
''ben sevgiyim! yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. insanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular.'' ve hiç zaman yitirmeden söndü.
ansızın... bir çocuk odaya girer ve üç mumun yanmadığını görür.
''neden yanmıyorsunuz, sizin sonuna kadar yanmanız gerekir.'' bunu söyleyerek, çocuk ağlamaya başlar. ardından dördüncü mum söyler:
''korkma ben hala yanıkken diğer mumları yeniden yakabiliriz. ben umudum!''
