öncelikle bu yazıyı okumanızı tavsiye ederim, çünkü ikinci kısmında bir çoklarımızın pek üzerinde durmadığı, bilmediği ve farkında olmadığı bir kaç nokta yazıyor bu yazıda;
insanların
*bir kıtadan bir kıtaya gitmek
*bir kıtadan bir kıtaya bir insan için gitmek
*bir kıtadan bir kıtaya bir insan için tek başına gitmek
*bir kıtadan bir kıtaya bir insan için tek başına ve kadın başına gitmek
gibi bir özgürlükleri bu dünyada vardır.
ki bir türk kızının fransaya, amerikaya, ingiltereye vs. gitmesi ne kadar tarafımızdan normal karşılanabiliyorsa, onların da buraya gelebilmesi bizleri modern ve düzgün bir ülke olduğumuzun onlar tarafından farkedilebilmiş olmasını gösterir. biz zaten kendimizi her platformda bu sıfatlara sahipmişiz gibi göstermeye çalışmıyor muyuz?
biz kendimizi, modern ve çağdaş bir ülke olarak tanımlamıyor muyuz?
biz kendimizi bir üçüncü dünya ülkesi olarak değil de dünyanın önde gelen ve her bakımdan ileri olmaya yakın bir ülkesi olarak tanımlamaya çalışmıyor muyuz?
o halde neden her konuda yaptığımız, karşı tarafta da bir kabahat bulma, tüm suçu 8'de 8 bir tarafa yükleyememe misyonumuzu bu konuda da devam ettiriyoruz?
bir insanın dünyanın hangi toprağında olursa olsun, bir ülkeye tek başına gitme ve oranın bir ilinde tek başına caddelerde gezip bir cafede oturma imkanı varken neden ülkemizde bu sorgulanmaktadır?
işin en acı tarafı ise her zaman atlanmaktadır.
dayak yeseniz bir iki haftaya, vurulsanız bir iki aya, daha kötü yaralanmalar geçirseniz altı aya, elim bir rahatsızlığa veya sakatlığa yakalansanız birkaç seneye bir şekilde atlatırsınız. hatta sevdiğiniz birini kaybetseniz bile yıllar içinde unutursunuz.
fakat, tecavüzü ömür boyu içinizden atamazsınız.
yıllar boyunca her gece aynı kabusları görmek, bizim adını dahi bilmediğimiz bir sürü fobiye sahip olmak (karanlıktan, kapalı alanlardan, yüksekten korkmak, olayın geçtiği her detayla ilgili fobilere sahip olmak, devamlı temizlenmek), sevgiden, aşktan, cinsellikten, karşı cinsten tamamen soğumak, herkesin kolaylıkla yaptığı elele tutuşmaya bile ömür boyunca uzak olmak, kişiliğin ve karakterin tam anlamıyla değişmesiyle savaşmak, ilaçlarla giderilemeyen ve bu nedenle de başım ağrıdı hadi alayım bir aspirin tadında bir çözüm rahatlığına sahip olmayan ve sadece psikolojik destek ile o da belki ama belki çok küçük bir kısmından bir nebze kurtulunabilecek ruhsal sorunlara sahip olmak, iş-aile-sosyal yaşamında bu sorunlar ile her daim savaşmak, herkesten ve herşeyden uzaklaşmak, yakınlaşamamak, korkmak, çekinmek, hayattan kopmak ve tekrar tutunmaya çalışmak...
yaşamadan bilinmesi o kadar zordur ki. sadece bunları yaşayan birine şahit olmak, tanımak bile insanın içini ürpertir, bu nasıl bir yaşamdır diye. bu kadar çok şeyi karşı tarafa hissetirebiliyorsa kendi iç dünyasında nasıl bir kaos ve cehennem vardır onu tahmin bile edemiyor insan.
hadi canım diyorsun değil mi?
aman ne var ki altı üstü kadının cinsel organına erkeğinki girdi, ne olacak ki en fazla?
evet, ne olacak ki? o giren maalesef ki aslında bedenin bir kısmına girmiyor, ruhun, hayatın içine giriyor. hem de başka hiç ama hiç bir şeyin giremeyeceği bir etkinlikte,
hiç ama hiç bir şeyin.
hiç ama hiç bir şeyin.
hiç ama hiç bir şeyin.
istisnasız, hiç ama hiç bir şeyin.
ne kadar kolay değil mi? tek kelime ile hallediyoruz herşeyi; tecavüz.
ne oldu?
kadına tecavüz edildi
ama ölmemiş iyi bari.
hastanede yatıyor bir iki haftaya çıkacak
haa iyi o zaman.
unutuldu gitti...
bir yaşam karardı.
bir yaşam sonuna kadar tükendi.
bir yaşam artık ölümü isteyen her allahın gününden oluşan bir kabusa dönüştü.
