yüzümü şöyle güneşe dönüp, çocukluğumun geçtiği ufacık, dar sokakları zihnimin haritası üzerinde bir bir yerine koyarken, üzerindeki evlerin tüm ihtişamını kaybettiği o yükselen ve kıvrılan yolun sonunda çok sonraları, çok eskiden mezarlık olduğunu öğrendiğim yeşil ağaçlar ve bu dünyadan oldukları hakkında şüphelerim olan şekilli ancak anlamsız kayalar bütünlecidir.
Şu an ki deyimimle çocukluğumun otantizim ve mistisizimle karşılaştığı noktadır.
