şimdi bu elemanlar ikinci albümü çıkardı. ilk albümlerini dinlememiştim ve haklarında teoman'la yaptıkları düet dışında yorum yapabileceğim herhangi bir argüman yoktu. yalnızlık albümü olsun demişler, kaybedenlerin yarasına tuz basalım demişler, ferhat göçervari bir şarkıyla da klibi çekip piyasaya dalmışlar. albümde cidden tek başlarına güzel olan şarkılar var. art arda gelen teslim ol, yüzük, anason gerçekten dinlendiğinde hislendiren şarkılar. ama keşke herkes dinlesin, alsın, etsin diye veya artık bilemeyeceğim bir sebepten bazı şarkıları bu kadar zorlamasalarmış. şimdi güzel bir veryansın'la son bulan anason'dan sonra, o sonu apaçi müziklerine bağlanan kale değilsin gitmiş mi, gitmemiş hiç. keşke her şarkıda yüksek ve benzer dozlarda acı pompalamasalarmış, sakin daha farklı kıyılara vuran şarkılar yapsalarmış dedim albümü baştan sona dinlediğimde. oluşturmaya çalıştıkları bütünlüğü yine kendileri bozmuşlar, bir nevi emeklerini eritmişler.
