öyle uzun bir zaman geçti ki aradan ben bütün bu olanların hesabını hiç kimseye veremem. kendime soru sormaktan da bıktım, cevaplarım birbirini tutmuyor zaten! bir gün çok seviyorum bir gün nefret ediyorum, bazen anlıyorum bazen küsüyorum, arka mı dönüp gittiğim de oluyor affettiğim de. neyse ne!
bunca şeyi tek başıma yaşıyorum. çünkü öyle acımasız bir duygu ki bir şeyin yarım kalması,bir türlü bitirememen, içinde ukte olması...
tabağında bıraktığın yemek gibi arkandan ağlamaz ama peşini de bırakmaz.
