ne ağlamıştım arkadaş, kısacık boyumla annemin mantosuna benzeyen mantosu olan yengeleri çekiştiriyordum habire. her çekiştirdiğim kadının annem olmasını ümit ediyordum ama nerde... üstüme üstüme gelen insanlar, görmediğim yerler. yanaklarımdan süzülen yaşlarla;
- anne!
+ aa kaybolmuş galiba.
- anne!
+ yok yavrum ben annen değilim.
- anne!
+ anneni mi kaybettin sen, oy kıyamam.
- anne!
+ annen nerde senin bakıyım, ne sorumsuz insanlar var yahu.
- anne! ühühühühü!
sonra elimden biri tuttu. kafayı kaldırdım, annem. o an öyle karmaşık duygular yaşamıştım ki, hem çok sevinmiştim, hem de anneme öfkem vardı beni bırakıp gitti diye. 3 gün içerlemiştim bu olayı.
