gecenin üçüne * doğru dinlendiğinde, hayatın boyunca yaşamış olduğun istanbul'un haramiliği, trafiği, metrekaresinde barındırdığı on kişiyle, hava kirliliği, işsizliği, yoksulluğu, plansız şehirleşmesi, kapkacı, tecavüzü, lumpenliği, çaresiz insanların çehreleri, elleri, gözleri ile "bırakıp gideceksin lan istanbul'u başka şehir mi yok" klişesinin haklılığınını ispatlarcasına tecrübe edilmiş bir sürü sorunları sonucunda bile, cem karaca'nın "hep kahır, hep kahır, hep kahır" efsanevi haykırışları ile dinlendiğinde, "bıktım be yalan da olsa hoşuma gidiyor söylee" deyip, "çok şükür diyerek yeniden başlamanın hayaline" sıcacık daldırır adamı...
