askerliği üç sene önce diyarbakır'da yaptım. kısa dönem. 6 ay, izin kullandım çünkü. kullanmamım da kendime has psikolojik sebepleri vardı.
şırnak'ta yine bizim ilçeden giden arkadaş var. yakın arkadaş diyelim. gittiği yer kötü. sebep dağa çıkıyorlar her gün talim niyetine. bizim arkadaşı roketçi yapmışlar, vermişler sırtına rpg'yi. "taşınmıyor meret" diyor. çok ağır. günde 1 paket minimum sigara içen adam. dağda gece içemiyor. konserve kutusunda yakıyor sigarayı paso. alevi gözükmesin diye, gözükse yer belli olucak.
baskın yemişler bir gün, anlatıyor bana. "abi mermiler sağımdaki kayaya çarpıp sekiyordu" diyor. hatırlarken bile acısı belli. hiç konuşmuyoruz o günlerden. konuşulacak gibi değil. bunlar sabaha kadar bekliyorlar. gün ışıyınca benim gariban arkadaşım, 9 ay boyunca aynı yatakhanede kaldığı arkadaşını beyni etrafa saçılmış olarak görüyor. "ulan adamla her gün beraber sigara içiyorduk, yemekte aynı masaya oturuyorduk" diyor.
giden can. üstüne bir de zihnen tamamen bitmiş genç. üstünden yıllar geçmiş. şimdi iş buldu, çalışıyor. evlenecek. hala durup dururken uzaklara dalıyor. "uyurken sıçrayarak kalkıyorum" diyor. ben anlamam, bilmem. hissedemem çünkü yaşamadım.
hah işte, bunları yaşamayan andavallar "her türk asker doğar!" diye bağırıyorlar. bilmiyor çünkü. ne yapıyor, çok mu rambo filmi izliyorlar anlamıyorum. hayat rambo filmlerindeki gibi yaşanmıyor işte. bilmiyor bunu amk cahilleri.
her türk asker doğmuyor. ama yazılmış. her türk askere gidip de ölümü, daha da ötesi sevdiği insanların yitip gitmesini izliyor. "vatan sağolsun" kisvesi altında yapıyorlar ama vatan da sağ olmuyor artık.
insanlar bilmiyor. ölen her insan, arkasında ağlayanı ile beraber onlarca psikolojisi bir daha düzelmeyecek, hayatı karanlıklarda geçecek insan bırakıyor.
hepimiz asker değiliz. ne böyle doğduk, ne de olacağız. başka bedenler de göçüp gitmesin diye "zorunlu askerlik" denen oluşumun karşısında duruşumuzu koruyacağız. biz yaptık, biz gittik bitirdik askerliğimizi.
henüz gitmemişlere, sevenlerine bir şey olmasın diye.
