şu sıralar yaşadığım durum. hayatım hata yapan arkadaşlarımı normale döndürmeye çalışmak ve sürekli onları kontrol altında tutmaya çalışmakla geçti... hep bana koştular başları sıkıştığında, hep benden çözüm beklediler... insan çok fazla arkadaşı olduğunda, herşeyin mükemmel olacağını umuyor fakat durum öyle değil... arkadaşlarınızın sayısından çok kalitesi önemli. şöyle anlayış kapasitesi geniş insanlara karşı inanılmaz bir özlem var içimde... 10 senelik arkadaşını tanıyamıyor insan bazen. sen derdini anlatırken o başka alemlerde süzülüyor... seni ne kadar dinliyor gibi görünsede, gözleri sana bakıyor olsada sen onun aslında seni dinlemediğini; dinliyor olsada anlamadığını bilirsin. en kötüsüde bu işte; sen kendini, seni hiç anlayamayacak birisine anlatıyorsun. mecburiyetten...
arkadaş şu dünya'daki en önemli şey... düzgün arkadaşları olunca, boşluğada düşmüyor insan. kimseyi boşluktan kurtarmak içinde uğraşmıyor... çaresizde hissetmiyor... sen herkesin çaresi olurken, senin çaren yok. hep mutlu gözükmenin nedeni belirsiz...
