şu hayatta en zor sınamalardan birisiydi ev arkadaşı. ilk başlarda kolay gibi gözüküp; sonradan ağzına sıçan birşey.
hiç bilmediğin bir yer, hiç tanımadığın ya da iki üç kez konuşmuşluğun olduğu yeterince tanıyamadığın birisi. sen o kişiyle eve çıkıyorsun. tanışma aşaması her zamanki gibi çok güzel, her şey çok iyi giderken tek tek çıkmaya başlıyor pislikleri. ruhu pis olan insanın herşeyi yüzüne de yansırmış. sevememek suç mu herkesi diye sordurtan bir sorudur bu ev arkadaşı işi. ya da sevilecek birileri olmadığı içinmidir bu kadar acı çekmesi kalbin.
bilmiyorum, sadece yaşıyorum. bu işkencenin biteceği günü bekliyorum.
