neşeli bünyenin yediği şokla birlikte, beyin amcıklamasından mütevellit melankolinin dibine vurabilecek gençtir.
ulan arkadaş, iyi espri zamanlamasıyla, anıyla öyle önemlidir ki kırk yılda bir çıkar. tam o anı yakalamışsınızdır ki... mınagodumun adamları ya o anda dinlememiştir, ya sesten duymamıştır, ya kız kesiyordur felan filan.
neyse, siz espriyi yapmışsınızdır sonuçta. ve herşeyden habersiz büyük bir övünme duygusuyla başlarsınız gerinerek gülmeye. ancak kimse gülmüyordur. üstelik siklenmeme durumu da kendini korur. bu öyle bir soyutlanmadır ki, kalabalıkların arasında yalnız kalmış emo karamsarlığına bürünüverirsiniz.
daha kötüsü espri'den 10 saniye sonra sizin şaşkın baktığını anlamış arkadaşın; "ne...? ne oldu yine aq?" diyerek üstünüze gelmesidir. hayır espriyi baştan yapmaya çalışsanız belli ki sıçacaksınız. (daha önceden muhakkak deneyimlenmiştir) bişey yok deseniz yemez. zira yüzünüzde hala o aptal sırıtışın etkisiyle karamsarlığın birleşiminden kaynaklanan dünyanın en ebleh ifadesi vardır.
sonuç mu? bu dünya beni anlamıyor aq.
edit; entry'mi şöyle bir okudum da bok gibi olmuş aq. yoksa hayat kendi tarzıyla ironik şakalar mı yapıyor bana?
