sen ve ben kâğıtlarda bile ayrılmayalım diye,
iki nokta koyuyorum her cümlenin sonuna..
sonra bir o tarafa bir bu tarafa yuvarlanıp gergef işliyorum saçlarından ömrümün yoluna..
ne zaman biterse nefesim, o zaman yaşıyorum seni, her nefes alışta..
sonra anlıyorum elinden içtiğim her yudumda..
bir noktaya bin anlam yükleyebilir bir insan
ama hiçbir nokta bitmeden koyulmaz bir anlamın ardına..
ya sükûttur seni benden ayıran
ya da hiç söylenmemiştir henüz beni sana ulaştıracak olan o söz bitimi nameler
kısa kelimelerle kurduğum şiirler gibi
yarım kalıyorum yanında ve virgül çekip bizden sonra bir daha başlıyorum
adını aklıma yazmaya..
kokun genzimde bir nakış gibi işleniyor,
ellerim her gün biraz daha uzanıyor sana ulaşmak için
ve rüyalarım her gün ellerime paralel uzanıyor sana dokunabileyim diye..
şimdi ne söylesem ve ne yazsam adının yanına
hiç bir şey yakışmıyor gibi adımdan başka..
ama saklıyorum duygularımı her sözümden sonra
bu yüzden iki nokta koyuyorum her cümlenin sonuna..
seninle bittiğimi herkes anlasın diye bir kez daha..
