çok zor iştir. teyzemin oğlu şizofreni hastası. çocukluğunuzu geçirdiğiniz teyzenizin oğlunun bir gün eve kapanıp dışarıya çıkmak istememeye başladı. yalvar yakar ama nafile ufacıcık odanın içinde tıkıl kal. daha sonra hepimizin kanını donduran haber geldi, bizim kuzen endi kendine konuşmaya başlamış. hiç kimsenin aklına şizofren olabileceği gelmedi. kendini eve kapattığı için can sıkıntısından konuşuyordur dedik. kendimiz konuşmayı denesekte nafile, teyzem siz gençsiniz kanına girin, çıkarın dolaştırın diye bizden rica edip durmakta. uzun uğraşlar sonunda çıktık dışarıya ve kuzenim bir anda öylece dondu kaldı, tüm binaları tüm caddeyi ateşlerin sardığını söyleyip bağırmaya başladı. insanın içine dolan şaşkınlığı, çaresizliği anlatamam. kendi evide ateş topundan olduğu için evine girmek istemiyordu, evinin önünde anne ev yanıyor diye bağırıyordu. annem içerde diyerek feryat ediyordu. korkunç bir şeydi benim için. aslında hiç bir sorun olduğunu inandırmak için eve girmek isteyen bizlerede engel oluyordu. yapacak bir şey yok ağlıyorsunuz, 19 yaşında, gençecik daha. daha sonra çağrılan sağlık ekibi tarafından hastaneye kaldırıdı. bir hafta sonunda şizofreni olduğunu öğrendik. ilaç kullanınca geçecek umudu var hepimizde. iki üç hap, her şey normale dönecek, bu devirde bu tarz hastalıkların tedavisi vardır diyorduk fakat yanılmışız. manisa'ya götürmek zorunda kaldık, ilk götürdüğümüzde kaçtı, kayıt yaptırırken bütün manisa'da onu aradık(abim ve dayım), akşama kadar deli gibi döndük durduk. sonunda oturduk bir banka öylece bekledik. yapacak bir şey yok, döndük izmir'e eşşek herif bizden önce eve gelmiş. gitmem diye tutturdu hastaneye, fakat hergü daha kötüye gidiyordu. sonunda dayım aradı polisi, hep birlikte hastanenin yollunu tuttuk. ilaçlarını kullansa sorun yoktu ama kullanmıyordu. kafasının içindeki seslerle konuşup duruyordu. yatırdık hastaneye, her hafta geleceğimize söz verdik. hastanede yatanları görünce dehşet bir duyguya kpılıyorsunuz, sigara istiyorlar genelde. orada huzursuzluk çıkarırsa şok tedaveisi uyguluyorlarmış, beyne elektirik veriyorlar. sersem bir şey oluyorsunuz. doktor anlattıkça parçalanıyor içiniz. giderken siz beni sevmiyorsunuz dedi bırakmayın dedi, ma yapacak bir şey yok. 3 ay sonra çıktı hastaneden, bizim kuzen eski haline dönmüş, konuşuyor muhabbet ediyor, sesler kesilmiş. dünaylar bizim oldu. 13 sene geçti bunların üzerinden hala ilaç kullanıyor, ilaçları kullanmayınca tekrar atakları başlıyor ama artık maymun gözünü açtı, ilaçları kullanmayı istemeyince herkes bir ağızdan başlıyor çemkirmeye. geçen hafta teyzem ilaçları kulanmıyor diye bize göndermiş, uyutmadı üç gündür beni sabaha kadar, ama bu sabah zafere ulaştım, ilaçlarını kullandı. önce tatlı dil, daha sonra tehditler, falan filan derken arabayı vermem bir daha kullanamazsın dedim, adam elinde leponex su bardağıyla yanımda belirdi hemen.
bazı insanlar şizofreni hastalığını imrenelecek bir nane zannederler, hiç öyle değil, allah düşmanımın başına dahi vermesin.
