erik orsenna "dokuz gitarda dünya tarihi" adlı kitabında şöyle bir diyolog üzerinden anlatıyor clapton'a bakışını. bana da uyuyor. yani clapton'un bende ki karşılığına.
--spoiler--
"sonunda kapı açıldı. ve yaşlı arkeolog, en yakın kentten kilometrelerce uzakta ki bu çölde, tek başına, kollarını açmış, ona doğru yürümekte olan bu ziyaretçinin her şeyden önce bir "yara izi" olduğunu hemen anladı. yüzü sayısız yağmurlarla yol yol oyulmuştu sanki. yanaklarını kemiren kır sakalını, sanki etini biraz tutsun diye uzatmıştı. yoksa akıntılar her şeyi alıp götürecekti. yaşam bu müşterisinin yüzüne gülmemişti.
- clapton, dedi yara izi; gözlüklerini çıkararak. yanılmıyorum ya? burası omo vadisi mi?
- hangi rüzgar attı sizi buraya?
- müzik...
- nasıl yardımcı olabilirim?
- şimdi burada, ilk insanların diyarında mıyız?..."
--spoiler--
clapton, bir arayış içerisinde gelmiştir hep bana. boşluk hissi o kadar fazladır ki, çöle kadar gitmiştir. kuraklığa kadar. susuzluğunu kuraklıkla gidermeye çalışmıştır. o yüzden clapton'dur o.
