annem gözlüklerini çok kaybeder. bazen boynunda asılıyken dakikalarca arar. bazen kafasının üstündeyken ve birkaç kez gözündeyken aradığı olmuştur. yaşlılık işte ne yaparsın. bizim de neşe kaynağımız, yaptıkları bununla sınırlı değil tabii ki bu hiç sayılır. bir gün yine kaybetti. o gün içinde gözlük bulunamadı. ertesi gün yemek yapmak için buzdolabını açtı ve gözlükler nereden çıktı dersiniz? dolabın en altındaki sebzelik gözündeki dolmalık biber poşetinden! elinde poşet, oturma odasına geldi ve durumu gülerek açıklamaya başladı, ben hariç herkes kahkahalar atıyordu. neden mi? çünkü gözlükleri oraya ben koymuştum! bizimkiler biraz gülsün diye. masumca bir şey yaptım bence. hala da hatırlayınca gülerler dakikalarca. ben ise hala gerçeği açıklamadım. açıklamayı da düşünmüyorum. yalan da olsa bir tane daha aile anımız oldu. ne güzel yazları bir araya gelince bu konuyu da açıp gülüyoruz. ilk defa burada itiraf ediyorum.
