burada yazanları okuyup okuyup üzüldüğüm sevgidir.
hiç tam anlamıyla tadamadım, babam var ama sevmedi ki beni. belki içinden sevdi ama dayaklarla falan çok iyi gösterdi bana sevgisini. hep kendimden çok büyük erkeklerden hoşlanırdım, sarılmak, onunla uyumak, sıcaklığı, güveni, tüm korkulardan arınışı yaşamak isterdim; hala da isterim. ömrümde bir kere çok benzer bir duygu yaşadım aslında, erkek arkadaşım uyuyordu, hiç ses çıkarmadan sarıldım ona, koydum kafamı koluna; sessiz, güven dolu, tehlikeden uzak ve sımsıcak bir his doldu içime... babamda bulamağım sevgiyi başka erkeklerde aradım; kendimi gey sandım, ama aslında tek ihtiyacım olan, sevgi dolu bir "babaymış". geç anladım, artık istesem de dolduramam bu duygunun yerinde kalan boşluğu. önce korunup kollanıp, güven vermeyi ve ayaklarım üstünde durmayı öğrenip sonra başka çocuklara baba olmam gerekirdi ama eksik kalınca bu duygu kendimde ne adam gibi bir erkek olacak ne de baba olacak gücüm kaldı... ama az kaldı hayallerimde de olsa bir şekilde baba sevgimi telafi edip adam gibi bir erkek olacağım!
