çağan ırmak külliyatının en başarılısı. babam ve oğlum 'un genel kabul görmüş üstün halini(popüler ve başarılı bir sinema örneği) dahi karanlıktakiler'in kendi halinde olması gerektiği gibi olan özgün tavrına değişmem. göz ardı edilmiş, arada kalmış bir yakın dönem filmi. çağan ırmak'ın tribünlere oynamadığı psikolojik faktörlerle zenginleştirilmiş altyapısıyla farklılaşan meral çetinkaya 'nın oynamadığı yardığı bir film karanlıktakiler.oyunculuk dersi falan almak için para vermeye gerek yok. sakince bi soluklanıp izleyin. sonra oyunculuğu takdir edin. öyle yani. meral çetinkaya farkı kesinlikle görülmeye değer!
filme binaen uzun uzadıya yazarım ama gerek yok. bir betimleyiş her şeyi anlatıyor. ''arada kalmışlık''... çıkış yolu bulamamak! buram buram varlığını hissettiren kısır döngüye selam çakıyor film. bu da köküne kadar filmi büyütüyor. üzerine derya alabora ve erdem akakçe 'nin hatırı sayılır oyunculuğuna meral çetinkaya'nın kendisini aşmasını ekleyince özgün bir senaryoyla da yapıt kotarılınca ortaya bu tadından yenmez eser çıkıvermiş.
çağan ırmak'ı her koşulda eleştirmekten geri adım atmam. fakat bu filmi -sadece bu yapıtı- bile boş bir yönetmen olmadığını göstermekte ona karşı sakin davranmama yol açmakta. belki bir karanlıktakiler ayarında bir şey daha yapıverir, kimbilir?
edit: ritmik uyuz ne demişti çağan ırmak hakkında: ağdası fazla derinliği az filmler yapıyor! işte karanlıktakiler tam manasıyla tam tersi. ağdası az, derinliği fazla! budur!
cuk diye oturmuş ve aklımda yer etmiş tabire dair, ritmik uyuz'a teşekkürü borç bilirim.
