"nick rockefeller'la karşılaştığımdaki heyecanımı hatırlıyorum. her şey çok ilginçti. new york'daki gökdelenin tepesinde, devasa bir uzunluktaki tavanı izliyordum. yanılmıyorsam 5 dakika boyunca öylece izledim tavanı. tabloları ve koltukları.. o sırada nick geldi. yalnız gelmişti. demek ki bana güveniyordu. istemsizce gülümsedim. bana tepkisiz bir biçimde bakıyordu. bense hâlâ gülümsüyordum. daha sonra o da gülümsedi. neden böyle yaptığını anlamamıştım. gerçekten de ilginç bir adamdı. sahi, rockefeller'lardan kim ilginç değil ki? bana okulun nasıl gittiğini sordu. uzunca anlatmaya başladım. sıkıldığını hissettiğim anda kestim konuşmayı. sadece ona bakıyordum. jane'in neden beni önerdiğini şimdi anladığını söyledi. bir anda gururla kaplandım ve kendime olan güvenim çok ciddi bir biçimde yükseldi. direk gözlerimin içine bakıyordu. bir kahkaha patlattı. çok komik baktığımı söyledi, ardındanda aptal olduğumu söyledi. gülümsedim ama bu sahici bir gülümseme değildi. daha sonra anlamış olacak ki buraya yeni gelen herkesin aptal olduğunu söyledi. tekrar gülümsedim. tanrı'yla aramdaki ilişkiyi sordu. tutucu birisi olduğumu söyledim. ne palavraydı ama. sonra yine bir kahkaha patlattı. uzun bir süre güldü ve ani bir şekilde gözlerini bana dikti. "tanrı'yı hiç hissettin mi?" diye sordu. şaşırmıştım. nick'in bu konuları neden merak ettiğini anlayamamıştım. ona açıklamaya çalıştım ama deneyimsiz olduğum çok belli oluyordu. sözlerimden ve özellikle gülüşümden.. daha sonra hiç konuşmadık. nick viskisini yudumlarken, yağan yağmuru seyrediyordu. ben de hiçbir şey söylemedim. ardından charles geldi ve her şeyin başlangıcı orasıydı. yarın ruhumun satılacağını hiç tahmin etmiyordum. çünkü, aptaldım! ben de onlara göre "diğerleri"ndendim. kölelerden. charles bana yarın için detayları anlattı. fakat artık hissedebiliyordum. artık o himayedeydim. o azınlıkta.. artık ben de rockefeller himayesindeydim."
not: "rockefeller ruhu" adlı bir makaleden alıntıdır.
