zaman geçtikçe kolaylaşacağına daha da çok zorlaşandır. 158 günden düşüyorsun, 158 gün sevgilin yanında değil, izin kullanmazsa tabii. tek bir gün gördüm sevgilimi gittiğinden beri o da hatay serinyol'dan diyarbakır ktm'ye gitmeden önce verilen 1 günlük yol izninde sabah geldi istanbul'a akşam da döndü diyarbakıra. sadece bir gün ve o kadar afallayıp da kalıyor ki insan gördüğü anda, konuşamıyor bir şey yapamıyor. sadece bakakalıyor, özlem o kadar çok büyüyormuş ki meğerse aptala döndürüyormuş insanı. 15 ocaktan bu yana bir sürü zaman geçti, şafak 12den sonra ığdır ama özlem bitmiyor, katlanarak büyüyor. son bir haftadır iyice sulugöz oldum neredeyse, ne okusam sağda solda gözlerim doluyor, telefondaki mesajları okusam bir acayip oluyorum. şırnak'a mektuplar gitmiyor, telefon hatları kesiliyor, soğuk orayı terk etmiyor ben burada dört dönüyorum.
bitse artık askerlik, 15 mayıs dese tarih. ben havaalanına gitmiş olsam, onu beklesem. bir daha şafak saymasak, konuşamasak birbirimizi görünce, sadece sarılıp ağlasak,
ellerini tutabilsem pia'nın
ölsem eksiksiz ölürdüm.
