"evet neden? neden öldürecektim ben kendimi?
düşündü.
yine düşündü.
yine..
ve yine...
hayır, hatırlamıyordu.
"olsun" dedi dudağını bükerek. "intihar sebebini hatırlamamak da bir intihar sebebi olabilir."
çıktı, ilmeği boyuna geçirdi, örümceğe döndü, gözünü kırptı ve lazımlığı ayağıyla devirdi.
ağa bir adam takıldı.
örümcek ilmiğin içinden geçerek lazımlığın üzerine düştü.
güldü birileri.
-kim?"
hasılı, ölmek için bir sebep her zaman bulunur.
ümidi kalmayanın tutunacak dalı da olmaz, özleyecek bir yarını da.
hoş tutunacak dalı olsa da, tutunmaya takati kalmaz.
aldığı her nefes öcalır sanki. biraz daha ölür ama ölmezden gelir.
ne garip değil mi? ümidini yitiren de, canlı tutan da; ölmek için saf tutar, can atar..
bu yüzden renksiz (omurgasız) olanlar, sevimsiz hatta karaktersizdir.. ölmek için bir sebebi olmayanların, yaşamak için hayali sebepler sıralaması ne acı!
belkide güldürmemek için biraz da olsa sevmek gerekir.
sevilen farkedilendir, farkı hissedilendir ve bir dal yeter, tutmasını bilene..
