kabul ediyorum, en kutsal meslek belki de. bir insanı yeniden hayata döndürmek, kurtarmak, hayatının gidişatını değiştirmek... ama çocukluğunun en güzel günlerini hastanede geçirmiş biri olarak söyleyebilirim ki, o beyaz duvarlar arasında, tentirdüyotla karışık eter kokusunun yarattığı mide bulantısıyla çalışmak, bir işkenceden farksız benim için. hızlı adımlarla yürüyen eli dosyalarla dolu hemşireler, yüzlerinin yarısı koruyucu maskeyle kaplı doktorlar, sedyeler, kan aldırmamak veya aldırdığı için ağlayan çocuklar, kanın o pasa benzer ağır kokusu ve sıra sıra sandalyelere oturmuş yarı umutsuz, yarı beklemekten sıkılmış insanlar... sırf bunlar yüzünden yapamam ben bu mesleği.
