bugün ne desek de gönlümüzdeki nefreti soğutsak zihniyetinin temsilcisi genç ve yağız anadolu delüğanlısının başlığa bak çay demle kıvamındaki entarisi.
bu kadar öfkeyle, nefretle bir insan nasıl yaşar, nasıl yaşayabilir inanamıyorum bazen. sabah kalkıp dünyaya, havaya, suya, dağa, taşa, sokaktaki adama nefret besleyebilmek nasıl bir his acaba? nasıl uyanabiliyorsunuz, hadi ondan da geçtim nasıl uyuyabiliyorsunuz bunca nefretle? peki ya nasıl geçer koca bir hayat, koca bir ömür nefretle?
anladım, parklarda çime basan, farklı gülleri, çiçekleri görmekten, kokusunu içine çekmektense "benim olsun" diye kopartıp o gülü, çiçeği hoyratça solduran insan yapısı bu. bir tutam mutluluktan, hoşgörüden, saygıdan, sevgiden ve sevdadan nasipsiz. nasipsizliğin kendinden dostum; bir gram sevgi konduramadığın kalpte bin ton nefrete kolayca yer bulmandan.
