Öykü ve romanlarında katı ve itici olmayan bir gerçekçilik, olağanüstü bir doğallık ve insanı yormayan tasvir ve tahliller vardır. eserleri; bir yanıyla dinç bir umut, insanı sarıp sarmalayan bir sıcaklık içerirken diğer yanıyla da içten içe tuhaf bir hüznü taşır. kahramanları genellikle sıradan insanlardır. toplumun en alt tabakalarına mensupturlar. ezilmişliğin ve horlanmışlığın verdiği kısık gözlerle bakarlar dünyaya. ama neşelidirler; bir yandan rutubetli bodrumlarda, en ağır şartlar altında, kentsoylular için ekmek pişirir bir yandan da türkü söyler ve sevgililerinin hayalini kurarlar.
öykü ve romanlarının sonu hep o tuhaf hüzünle biter. insanın içini acıtan ama duyguları sömürmeyen, soylu bir hüzünle... hiçbir yazar onun kadar belirgin bir üsluba sahip değildir belki de. hiçbir romancı sokağı bu kadar içten, bu kadar samimi anlatamaz. hiçbir yazar bu kadar sahici serseriler yaratamaz. o, tüm zaaflarına karşın büyük bir romancıdır.
