seni yazmamaya cok kararliydim. hem sevgilim bile degildin ki.
sadece biraz daha zaman verseydi yukarıdaki, birbirimize hiç söyleyemediğimiz seyleri ablandan duymayacaktım.
küçücüktük, aklımıza gelir miydi bir daha gözgöze gelemeyeceğimiz, ikimizin de yolu olmamasına rağmen beraber yürüdüğümüz yollarda bir daha gozlerimizi güldüremeyecegimiz?
ben senden sonra öğrendim istediğim neyse onu almayı, neyi söylemem gerekiyorsa söylemeyi. onun bunun ahlak diye konusturmadigi kelimelerle felsefe yapmayı. içten gülmeyi, hiç gülmemiş gibi.
her gün gibi vedalasip uzun uzun bakarak ama yine itiraf edemeyerek, ertesi güne bırakmıştık kalp carpintilarimizi. operken koklardin, son seferinde hep daha uzunmus gibi gelir bana.
bilemezdim bindiğin otobüsün, ertesi gün seni benden alacağını, opemedigim boynunu kıracağını.
dokuz senedir tek pişmanlığım, sana söyleyemediklerim. cok seviyordum oysa ki. gülüşünü, ellerini, yeşile çalan ela gözlerini. benimle yalnız kalabilmek icin cabalarını, susup anlaşmalarımızı.
gittin o sabah beni bırakıp, bok var gibi her türlü haberini ben vermek zorunda kaldım okulda.
evine koşup ablana sarıldım, ben onu sevdiğimi gözlerine baka baka söyleyemedim dedim. şimdiki aklım olsa uzmezdim onları da. tanıyordu beni, anlatmışsın meğer, 'söylemesem de anlıyor zaten ama en güzel nasıl söylerim karar verdiğim gün söyleyeceğim' demişsin. o gün hiç gelemedi ama olsun. sonraki bir yil boyunca hep evindeydim. senin catalinla yemek yedim, üşüdüm deyip annene, senin hırkanı giydim. üç yılımı yürüdügün yollarda ayak izlerini arayarak geçirdim. üç yılın sonunda fotoğraflarını kaldırdım, uyuduğun yere gitmemeye başladım. artık sadece kendimle konuşuyorum seni.
boğazımın düğümlenmesi, gözlerimin dolması geçmiştir sanıyordum, dokuz sene sonra herkesin ortasında ağlayacakmışım meğer. seninle öyle yarım kaldık ki, adını bilmediğim ama ciğerin tam ortasına çöreklenen şey taze tutuyor seni, bana öğrettiklerini. kimse bilmez ama rüyalarda buluşuruz.
