bireyi bir makinanın dişlilerine çevirmek için kurgulanan ve adına ahlak, kural, kaide, gelenek, görenek, iyi, güzel, doğru denen yönergelerin daha çocukken "eğer uslu bir çocuk olursanız şirinleri bile görebilirsiniz" şeklinde yahut, "uslu durursan parka gideriz" "iyi karne getirirsen bisiklet alırız" "ağlamayı kesersen elma şekeri alırım" diye bilinç altlarına kazındığı bir toplumun, rüyasının kabuslarla seviştiği noktasında kan ter içinde uyanan ve uykunun birazdan tekrar kendini esir alması ve yeni rüya-kabus sevişmelerinin ıslak tenli bebeği olacağından korkan ve iş bu sebeple kahve üstüne kahve içip radyonun sesini açan, yüzünü yıkayıp sabah ayazını balkonda geçiren bünyenin, ayak bileklerini kavrayan görünmez elin ısrarla onu yatağa çekmesinden mütevellit uyku dair her şeyi, her kuralı yıkma ve bir nevi pasiflora görevi gören "toplumca kabul görme" "övgü" ve "artı" kavramlarına savaş açıp kendine uzatılan her plaketin bir yem olduğunu bilip bu oyunu bozma telaşıyla hep kötüyü, hep yanlışı ve hep eskiyi istemesi ve bu amaçla olurda artı oylanır, olurda beğenilir ve olurda övgü alır diye her kalbinden geçeni sözcüklere dökememesi, akıcı bir üsluptan kaçınması ve eksilenmek için yazım ve mantık hataları yapması durumudur.
