dünyada gerçekleştiremedikleri doğrular için ikinci bir şansları olduğu inancından kaynaklıdır.keza dünyadaki adaletsizliklere ve haksızlıklara karşı çok fazla çaba harcamamaları ve bir "ilahi adalet" kavramına olan inançları bu noktada dindar kişilerin içini rahatlatır.
yeni bir dünya, ikinci bir şans, ilahi adalet, mutlak güç vs. gibi mistik ve gerçekliği muğlak olan kavramlara inancı olmayan kişi ise, dünya üzerindeki tüm insani olumsuzluklarla var olan "tek dünya"da mücadele edip, tüm olumsuzlukları düzeltme olanağı bulamadığından nisbeten daha mutsuzdur.
bu noktada önerme doğrudur.dindar kişiler daha mutludur.
ancak evrensel doğru bu iki durumdan(iki kişilikten) hangisine daha yakındır; orası tartışma konusudur.mücadele edip başaramadıkları için üzülen mi, nisbeten çok daha az mücadele edip başarısızlıkların kamuflajı olarak ilahi adaleti öne süren mi.
