aşk hikâyemde, sevdiceğimin beni derin düşüncelere gark ettirmek için kullandığından şüphelenmemle yer etmiş olan nâzım hikmet ran şiiri, zülfe livaneli bestesi.
deniz adındaki diğer aşık, benim açımdan ağyar olan kişiye bir gönderme içermekle birlikte; ilk kıt'ada yer alan kıyıdaki çıplak adamın da ben olduğunu sanmaktayım. neticede bu gönderme beni hüzne boğmaktadır.
sen bulut oldun yârim. belli. ben sahilden izledim gidişini, bir yandan deniz'e göz ucumla bakarken. deniz'in bir şey yapmadan sevişini anlatırcasına o'nu isminin varlığına atayışının mantığına uydu o da..ve tepkisiz kaldı.
fırtınanı göster bana deniz!
...sen bulut oldun yârim. belki, deniz'in olmaya gönül vermiştin. ama kıyıdaki bu çıplak adamın bakışlarından çekindin. iyi de yaptın. denize girer, denizi boğardım...boğar mıydım? boğulmak paha olmadı zaten, ancak deniz'i de boğmazdım vesselam. bilirim. boğmazdım.
