yine zamanın bir yerindeyim...zamansızlıkta, bilinmezde veya bilememezlikte...
birkaç kuşun, bir kanat çırpısı kadar bir vakitsizlikte kapatmak istiyorum gözlerimi usulca, kirpiklerimi dahi ürkütmeden, sevinçlerimi hiç ürkütmeden. tutup yakalasam diyorum bir ucundan hayallerimi karanlığın verdiği cesaretle görünmezliklerinden, yapamıyorum. boğazımda bir çift kocaman el, sımsıkı bağlanmış yakamıza bırakmıyor. belki yalvarıyorum belki ağlamaklıyım - bırak, diyorum. - bırak, biraz sevinip, çocuk olup geri döneceğim, söz. yine senin dediğin olur, yine sen kazanırsın, kırarsın dökersin, ne olur bırak. bırakmıyor. ben de açıyorum gözlerimi, göz göze gelmeye cesaretim yok ama o da ne, onun gözleri bile yok! benim birkaç kanat çırpıp vakitsizliğe dair olan kuşlarım oymuş gözlerini, seviniyorum.
-hadi, diyorum biraz cesaret. göçlerden, kaçlardan, utançlardan, açlardan geçtin sen, biraz cesaret. ileride akasya ağacı bekliyor bizi, ne güzel kokar ah. vardığım akasyanın gölgesinde yüreğimin çocuklarını oynatıyorum, bir ara biri gözden kayboluyor, korkuyorum. hep mi korkutur kayıp çocukluklar?
neyse ki döndü. hatırıma olmayan çocukluğum, zindanlarım, kayboluşlarım, daha önce kaybettiğimi sandığım küçük bir umudumu nereye sakladığım bile geliyor, bu yola neden başladığımız gelmiyor! nedensizlikler de bir neden sayılamaz mı?
yüreğimin çocukları huysuzlanıyor, benim sevincim olmaları yetmez, onlara da sevinçler bulmalıyım. yola koyulmalı artık. gövdesi yaslandığım akasya ya veda zamanı, kalkmalıyım.
kıpırdayamıyorum, nasıl olur? ayağa kalkmak gerek ama olmuyor. ayaklarım akasyanın gövdesinden köklerine dolanmış, o olmuş.
şimde ne ben akasyayım diyebiliyorum, ne de o ben de senim diyebiliyor, biz olmayı öğrenmek zaman alacak.oysa hatırlamıştım bu yola neden çıktığımızı... şimdi sen, bize yeni umutlar, yeni oyunlar, yeni yürümeler bul. ben burdayım, çocuklar da. akasyanın altında...
not: sözlük yazarlarının hikaye denemelerinden zira (delirmeli denemeleri) üzerine bir yazıdır.
