kadının yüzünü iki elinin arasına aldı ve ona, onun gözlerine doğru eğilerek "hiçbir şey için üzülme olur mu?" dedi. sanki o anda o kadından başka insan yoktu kocaman dünyada,gözlerinin hiç kimseyi görmediği o kadar da belliydi ki yüreğinden. ruhundan akan bir selle söyledi bu sözleri "hiçbir şey için üzülme olur mu??"... öylece baktı kadın gözlerinin içine, kaldı bir müddet. ne diyeceğini şaşırdı. belki de hiç kimse ona böylesine içten ve böylesine büyük bir aşkla bakmamış ve onun üzülüp üzülmemesi için öğütlerde bulunmamıştı.
"hiçbir şey için üzülme..."
bırakamadı onu, onun avuçlarının içinde kalan yüzü hep o avuçlarda kalsın ona hep o baksın istedi ama gitmek için biriktirdiği upuzun yolları vardı önünde. "üzülmem" dedi fısıltıyla çıkan bir sesle. "üzülmem"...dünyanın en büyük yalancısıydı. insan seline kendini bıraktı ve gökyüzünden inen yaşlara yüreğini... ilk adımını attığı anda başladı üzüntüsü. "hani üzülmeyecektim ben üzülmem demiştim ama" dedi. artık o, kontrolü kendinden çıkmış bir deliydi. o upuzun yolu gökyüzünde kendine eşlik eden ağıtlarla birlikte kısacık bir zamanda yürüdü. yolun sonunda onu bekleyenler vardı. onlara boş, anlamsız ve ruhu çekip koparılmış bir bedenle yürüdü. o kadar derin bir çukura düşmüştü ki onu bu çukurdan kimselerin kurtaramayacağını da o gün anladı. konuşuyordu yanındakilerle yürürken, gülüyordu arada hatta oturup içti ama bunların hiçbirini kendini bilerek yapmadı. o, yüzünü avuçlarının arasına alıp hiç bir şey için üzülme olur mu diyende kalmıştı. bunu diyenin kendinin gözlerine bakarak güç aldığını ve aslında bu sözü aynı zamanda kendine de söylediğini biliyordu.
"hiçbir şey için üzülme..."
çok üzüldü. o kadar çok üzüldü ki kendine şaşırır oldu çoğu zaman. o an aklına geldiğinde "üzülme!!" denildiği halde ve kendisi de "üzülmem"... dediği halde söyleneni tutamadı sözünde de duramadı.
şimdi durduk yere hem de hiç alakasız zamanlarda gözlerinden kan gibi sıcacık yaşlar aktığında "sebebini bilmiyorum ki niye ağladığımın" diyor. oysaki tek sebebi ona hiçbir şey için üzülme diyebilen bir çift göz.
aslında üzülmek değildir üzüleni üzen
o üzüntüye sebep olanı özlemektir
üzülmem dese de sözünü ağlaya ağlaya bitirmektir
üzülmek değildir
üzülmek belki de geçicidir diye düşündüren
ama geçmeyeceğini anladıkça
içten içe kahreden...
aslında üzülmek değildir üzüleni üzen
özgür bıraktığın iradeni
yine yüreğinde hapsetmek istemen...
üzülmek mi üzücüdür yoksa "hiçbir şey için üzülme"
diyeni bir çırpıda gözlerinde kaybetmek mi?
üzülmek, sevinmektir
eskiden ağlayamayan gözlere...
üzülmek, yeşil bir denizdir
mavi olması gereken yerde...
aslında üzülmek değildir insanı üzen,
ağladıkça ağlanası gelen garip bir kuştur
uzaklarda silinen...
hiçbir şey için üzülme olur mu denildiği günden beri kendine gelemeyen.
